Jednostka została przyjęta do służby w lutym 1938 roku. Całkowita długość okrętu wynosiła w chwili wodowania 103,2 m, przy szerokości 13,06 metra. Wyporność standardowa dochodziła do ok. 2200 ton, a prędkość maksymalna to ok. 20 węzłów. Uzbrojenie składało się między innymi z 6 dział kal. 120 mm, 4 dział kal. 40 mm oraz do maksymalnie 600 min morskich.

ORP Gryf był projektowany jako duży stawiacz min, zdolny do samodzielnych operacji na Bałtyku. Jednostka została zbudowana we francuskiej stoczni Chantiers et Ateliers Augustin Normand w mieście Hawr. Wybór wykonawcy nie był najszczęśliwszy bowiem do  tej pory stocznia budowała głównie okręty podwodne o mniejszych rozmiarach, aniżeli ORP Gryf. Spowodowało to znaczące wydłużenie budowy. Jednostka, chwili wejścia do służby, była największym bojowym okrętem polskiej Marynarki Wojennej – za wyjątkiem ORP Bałtyk. Nie była jednak wolna od wad. Przede wszystkim posiadała słabą prędkość maksymalną, była niezbyt sterowna i manewrowa i nie wszystkie jej rozwiązania konstrukcyjne okazały się przemyślane czy niezawodne. W okresie do kampanii wrześniowej ORP Gryf służył jako jednostka szkolna. W chwili wybuchu II wojny światowej okręt podjął próbę postawienia zapory minowej na Zatoce Gdańskiej, ale akcja ta się nie udała. W dniu 3 września 1939, będąc zacumowanym w porcie helskim wziął udział w pojedynku artyleryjskim z niemieckimi niszczycielami. W tym samym dniu został zbombardowany przez Luftwaffe i zatonął.